Դասընթացի առաջին իսկ րոպեներից իմ մեջ մեծ հետաքրքրություն առաջացավ կրթահամալիրի ուսումնական գործունեության, դասավանդողի և սովորողի արդյունավետ համագործակցության, աշակերտի մեջ ազգային-մշակութային բարձր որակների ձևավորման, զարգացման ու նման կարևոր հարցերի շուրջ։
Ես համաձայն եմ, որ ներկայիս կրթական համակարգը գնահատում է ոչ թե աշակերտի ներաշխարհը, նրա գաղափարները, կրեատիվությունը, այլ նրա հիշողությունը։ Այս տեսանկյունը ամրապնդվում է այնպիսի երևույթներով, ինչպիսիք են արտագրությունները, դասերից անհիմն բացակայությունները և ընդհանրապես աշակերտի՝ դպրոց հաճախելու ցանկության բացակայությունը: Կրթական ծրագիրը երեխաների մոտ պետք է ձգտում առաջացնի ոչ թե «լավ» գնահատական ստանալու, այլ գիտելի ձեռք բերելու։
Ծանոթանալով կրթահամալիրում դասավանդողին ուղղված պահանջներին ու չափանիշներին՝ ես հա
ինձ համար կառանձնացնեմ որոշակի կարևոր սկզբունքներ, որոնք հետևյալն են. ուսուցիչը պետք է կարողանա աշակերտին նախ և առաջ կյանքին պատրաստել՝ տալով նրան կենսական հմտություններ, կարողություններ։ Սովորողին փոխանցվող տեսական գիտելիքները նիան պետք է ուղղորդեն
գործնականում համապատասխան որակների և ընդունակությունների ձևավորմանը, ինչին համակողմանիորեն նպաստում են կրթահամալիրում գործող ծրագրերը։
Աշակերտները բոլորն էլ տարբեր են, և յուրաքանչյուրին պետք է վերաբերվել առանձին մոտեցմամբ։
Օրվա ֆոտոշարքը՝ հղումով։
Էդիտա Կարապետյան 